"Ganz ehrlich?" Auch wenn siw sich darüber lustig machte, blieb er zumindest eine Spur ernst. "Es würde mich nicht wundern. Ich habe hier auch noch nicht alles gesehen, also... wer weiß." Er hob leicht die Schultern. "Richtig, dein Problem, ich halte aber gerne die Ohren und Augen offen und sage dir Bescheid, falls sich zufällig doch ein Ausweg zeigt." Er wog den Kopf leicht hin und her. "Jaaahhh sollte man nicht, aber hin und wieder bin ich dem Spiel nicht abgeneigt, allerdings gehe ich immer mit dem Wissen daran, dass ich höchstwahrscheinlich verliere." Er winkte ab. "Mhm..." er war nicht so erfreut darüber, wenn man versuchte ihn zu analysieren, aber er beließ es dabei und erkannte aufgrund ihrer Mimik und Fragen, seinen Fehler. "Ich sehe ein, ich sollte etwas weiter ausholen. Der Wikinger ist der Vampir von dem ich sprach, Klaus..naja, eigentlich Niklaus Mikaelson. Er und seine Familie sind, die allerersten Vampire in meiner Welt, weshalb es kaum etwas gibt, was ihn tötet. Nur ein Pfahl, Patronen oder was auch immer aus dem Holz der Weißeiche seiner Erschaffung." Er sah sie an, ob sie mitkam. " Klaus ist...er hat irgendetwas vor. Was, weiß ich nicht, aber er benötigt dafür anscheinend einen Wolf als Opfer. Die Ehre wird mir zuteil, weshalb er eine Hexe diesen Fluch auf mich hat legen lassen, damit ich auch schön brav beifuß bin. Er kann mich darüber finden, jederzeit und hat mich ganz nebenbei geschwächt, indem ich mich nur noch an Vollmond verwandeln kann." Erklärte er kurz und hoffte, dass es jetzt soweit verständlich war. "Oh, das ist ganz einfach, an alle Personen die ich liebe oder die mir etwas bedeuten. Was genau eine Person einschließt...meine ..." er zögerte. Konnte er sie noch so nennen? "...Gefährtin." Er seufzte etwas. "Es hat Priorität, aber andere Dinge stehen eben noch davor." Er brummt leicht. "So kann man es natürlich sehen, wenn man es will. Aber wie gesagt, abhalten kanm ich dich eh nicht und steht mir auch nicht zu."

"Satt að segja?" Jafnvel þó að siw gerði grín að því, þá var hann að minnsta kosti svolítið alvarlegur. "Ég yrði ekki hissa. Ég hef ekki séð allt hérna líka, svo ... hver veit." Hann yppti öxlum aðeins. „Rétt, vandamál þitt, en mér finnst gaman að hafa eyru og augu opin og láta þig vita ef mér finnst ég finna leið út.“ Hann vippaði höfðinu aðeins. "Já, þú ættir ekki að gera það, en annað slagið er ég ekki fráhverfur leiknum, en ég fer alltaf í það vitandi að ég mun líklega tapa." Hann veifaði því. „Mhm ...“ hann var ekki svo ánægður þegar þú reyndir að greina hann, en hann lét það eftir sér og þekkti mistök sín út frá svipbrigðum þeirra og spurningum. "Ég skil að ég ætti að fara aðeins lengra aftur. Víkingur er vampíran sem ég var að tala um, Klaus ... ja, eiginlega Niklaus Mikaelson. Hann og fjölskylda hans eru fyrstu vampírurnar í mínum heimi, þess vegna er til varla neitt að drepa hann. Bara hlut, skothylki, eða hvað sem er úr viðnum á hvítu eik sköpunar hans. " Hann leit á hana til að sjá hvort hún væri að koma. "Klaus er ... hann er eitthvað að gera. Ég veit ekki hvað, en greinilega þarf hann úlf sem fórnarlamb fyrir það.Heiðurinn er mér veittur og þess vegna lét hann norn setja þessa bölvun á mig, svo að ég sé fínn og góður múgormur. Hann getur fundið mig í gegnum það, hvenær sem er og hefur veikst mig að því leyti, að því leyti að ég get aðeins umbreytt mér á fullu tungli. “Hann útskýrði stuttlega og vonaði að það væri nú skiljanlegt sem ég elska eða hver þýðir eitthvað fyrir mig. Hvað nákvæmlega inniheldur maður ... minn ... "hikaði hann. Gæti hann samt kallað hana það?" ... félagi. " Hann andvarpaði aðeins. „Það er forgangsatriði, en það eru aðrir hlutir framundan.“ Hann raular aðeins. "Þú getur auðvitað séð það þannig, ef þú vilt. En eins og ég sagði, ég get engu að síður haldið utan um þig, og ég á ekki heldur rétt á því."